Στατίνες, μια επαναστατική θεραπεία μείωσης των καρδιαγγειακών νοσημάτων.

Οι στατίνες αποτελούν τη σημαντικότερη κατηγορία υπολιπιδαιμικών φαρμάκων μειώνοντας την ενδοκυττάρια συγκέντρωση χοληστερόλης στο ήπαρ μέσω της αναστολής του ενζύμου HMG-CoA αναγωγάση. Πρόκειται για μια επαναστατική αλλαγή στη θεραπεία των δυσλιπιδαιμιών λόγω της αποτελεσματικότητας και της καλής ανοχής από τους περισσότερους ασθενείς. Πολυάριθμες προοπτικές μελέτες τόσο στην πρωτογενή όσο και στη δευτερογενή πρόληψη απέδειξαν την ιδιαίτερη συμβολή τους στη μείωση των καρδιαγγειακών συμβαμάτων. Το γεγονός αυτό οφείλεται στις πολλές «πλειοτρόπες» δράσεις που έχουν πέραν της μείωσης της LDL χοληστερόλης. Η μείωση των στεφανιαίων νοσημάτων και της θνητότητας δεν αποδίδεται μόνο στην μείωση της εξέλιξης της αθηροσκλήρωσης. Οι στατίνες εκτός από τη μείωση της χοληστερόλης, έχουν αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες συμβάλλοντας στην σταθεροποίηση της αθηρωματικής πλάκας και βελτιώνοντας την ενδοθηλιακή λειτουργία.

Η έναρξη της θεραπείας με στατίνες συνιστάται να γίνεται λαμβάνοντας υπόψιν τα επίπεδα χοληστερόλης του ασθενούς καθώς και το συνολικό καρδιαγγειακό κίνδυνο. Πρόσφατες μελέτες έχουν αποδείξει ότι στη δευτερογενή πρόληψη ο στόχος LDL<70mg/dl σχετίζεται με χαμηλότερο κίνδυνο υποτροπής των καρδιαγγειακών επεισοδίων.

Βέβαια η καθιέρωση ενός φαρμάκου προυποθέτει και την απουσία πολλών παρενεργειών. Η πλέον συχνή παρενέργεια των στατινών είναι η μυοπάθεια που εκδηλώνεται είτε ως μυαλγία χωρίς αύξηση της CPK, είτε ως μυοσίτιδα με μυικούς πόνους και ταυτόχρονη αύξηση της CPK. Στην κλινική πράξη η μυαλγία χωρίς αύξηση της CPK εμφανίζεται σε ένα ποσοστό 5-10% των ασθενών που λαμβάνουν στατίνες. Όταν η CPK αυξηθεί στο 5πλάσιο, τότε η θεραπεία πρέπει να διακόπτεται. Όταν η CPK επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα τότε είτε χορηγείται άλλη στατίνη, είτε επαναχορηγείται η ίδια σε χαμηλότερη δόση και ο ασθενής παρακολουθείται στενά. Ο κίνδυνος εμφάνισης μυοσίτιδας είναι μεγαλύτερος σε ηλικιωμένα άτομα και στους πάσχοντες από νεφρική ανεπάρκεια ή υποθυρεοειδισμό.

Σε ένα ποσοστό 1-3% των ασθενών παρατηρείται μια μικρή ασυμπτωματική αύξηση των ηπατικών ενζύμων (τρανσαμινασών). Όταν τα ηπατική ένζυμα αυξηθούν τρεις φορές πάνω του ανώτερου φυσιολογικού ορίου τότε επιβάλλεται η διακοπή του φαρμάκου. Σημαντικό είναι να γνωρίζουμε ότι δεν προκαλείται μόνιμη βλάβη στο ήπαρ αλλά αντιθέτως είναι αναστρέψιμη με τη διακοπή του φαρμάκου. Με βάση την Ευρωπαική εταιρεία Αθηροσκλήρωσης ο έλεγχος των τρανσαμινασών πρέπει να γίνεται προ της έναρξης της αγωγής με στατίνη, στις 45 μέρες και κατόπιν στις 4-6 μήνες. Πιο σπάνιες παρενέργειες αποτελούν οι γαστρεντερικές διαταραχές, ενώ τελευταία μεγάλη έρευνα γίνεται γύρω από τη σχέση στατινών και σακχαρώδους διαβήτη. Φαίνεται ότι η έναρξη της αγωγής με στατίνη σχετίζεται με πρωιμότερη εμφάνιση σακχαρώδους διαβήτη σε άτομα που έχουν ήδη προδιάθεση.

Συμπερασματικά οι στατίνες αποτελούν μια επαναστατική θεραπευτική προσέγγιση στη μείωση των καρδιαγγειακών νοσημάτων καθώς και της ολικής θνητότητας από καρδιακά αίτια. Η χορήγηση τους πρέπει να γίνεται λαμβάνοντας υπόψιν τόσο τα επίπεδα της χοληστερόλης όσο και το συνολικό καρδιαγγειακό κίνδυνο.

ΠΑΡΑΚΕΝΤΗΣΕΙΣ ΥΠΟ ΥΠΕΡΗΧΟΓΡΑΦΙΚΗ  ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ. ΜΕΘΟΔΟΙ,ΣΥΧΝΟΤΕΡΑ ΟΡΓΑΝΑ , ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ.

Άγγελος Σοφρωνάς,  Ιατρός Ακτινοδιαγνώστης, Επιστημονικός Συνεργάτης Ιατρικού Διαγνωστικού  Κέντρου Βιότυπος.

Εισαγωγή.  Οι παρακεντήσεις υπό  καθοδήγηση υπερήχων βρίσκονται σε χρήση για τουλάχιστον δυο δεκαετίες, αλλάζοντας πλήρως τα δεδομένα και τις δυνατότητες της διαγνωστικής  προσέγγισης  χωροκατακτητικών εξεργασιών σε διάφορα  όργανα και παρέχοντας δυνατότητα  ταυτοποίησης των βλαβών σε αυτά, πριν την εκτέλεση οποιασδήποτε χειρουργικής  παρέμβασης για την οριστική θεραπεία . Έχουν τη δυνατότητα με απόλυτη ακρίβεια να εκτελούν στοχευμένη λήψη δείγματος από  ύποπτη βλάβη , με ελάχιστες επιπλοκές και να κατευθύνουν τον κλινικό ιατρό στο σχεδιασμό της αποκατάστασης σε ήδη  πλήρως διεγνωσμένη νόσο. Σημαντικός είναι  επιπρόσθετα ο ρόλος τους και στην διάγνωση (λήψη δείγματος για  εξέταση)  ασκιτικών ή πλευριτικών  συλλογών ή αποστημάτων  ή στην εκκενωτική παρακέντησή τους.

Η Συμβολή του Σπινθηρογραφήματος Μυοκαρδίου στη Στεφανιαία Νόσο

 Ιφιγένεια Κλινάκη, Πυρηνική Ιατρός

Το Σπινθηρογράφημα Μυοκαρδίου είναι μία μη επεμβατική απεικονιστική εξέταση, που χρησιμοποιείται στη διάγνωση και παρακολούθηση της στεφανιαίας νόσου και του οξέος στεφανιαίου συνδρόμου.Η στεφανιαία νόσος χαρακτηρίζεται από τη στένωση των στεφανιαίων αρτηριών, λόγω της φλεγμονής του ενδοθηλίου των αγγείων και της εναπόθεσης αθηρωματικών πλακών σε αυτά, με αποτέλεσμα την παρεμπόδιση της ροής του αίματος στην καρδιά, οδηγώντας με αυτόν τον τρόπο σε ανεπαρκή παροχή οξυγόνου και θρεπτικών ουσιών στο μυοκάρδιο.

 

Το Σπινθηρογράφημα Μυοκαρδίου δείχνει αν τo μυοκάρδιο αιματώνεται επαρκώς. Απεικονίζει την αιμάτωση της καρδιάς σε δύο φάσεις: κατά τη διάρκεια της κόπωσης και σε ηρεμία. Το σπινθηρογράφημα δεν απεικονίζει τις στεφανιαίες αρτηρίες, αλλά τον καρδιακό μυ.

 

Για να πραγματοποιηθεί το Σπινθηρογράφημα Μυοκαρδίου ο ασθενής υποβάλλεται σε φυσική δοκιμασία κοπώσεως (άσκηση) ή σε φαρμακευτική δοκιμασία κόπωσης. Στο μέγιστο της κόπωσης  χορηγείται ενδοφλεβίως ένα ραδιοφάρμακο. Ακολουθεί  η απεικόνιση του καρδιακού μυός. Η απεικόνιση επαναλαμβάνεται με τον ασθενή σε ηρεμία και οι δύο σπινθηρογραφικές εικόνες συγκρίνονται. Αν το σπινθηρογράφημα δείξει μειωμένη αιμάτωση σε ένα τμήμα του μυοκαρδίου κατά την κόπωση,  που όμως βελτιώνεται στην ηρεμία, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ισχαιμία. Αν υπάρχει ένα σταθερό έλλειμα αιμάτωσης τόσο στην κόπωση όσο και στην ηρεμία, αυτό μπορεί να είναι ενδεικτικό μόνιμης βλάβης μετά από έμφραγμα μυοκαρδίου.

 

Η διαγνωστική αξία του Σπινθηρογραφήματος Μυοκαρδίου αναδεικνύεται σε ασθενείς μέσου κινδύνου για στεφανιαία νόσου, δεδομένου ότι ασθενείς υψηλού κινδύνου είναι προτιμότερο να υποβληθούν άμεσα  σε στεφανιογραφία, μια επεμβατική εξέταση.

 

Το Σπινθηρογράφημα Μυοκαρδίου είναι ιδιαίτερα σημαντικό σε ασθενείς με μη διαγνωστική ή αμφίβολη δοκιμασία κόπωσης, καθώς και σε ασθενείς που δε μπορούν να υποβληθούν σε φυσική κόπωση (σε κυλιόμενο τάπητα ή ποδήλατο). Επιπλέον, υπάρχουν κατηγορίες ασθενών για τους οποίους το Σπινθηρογράφημα Μυοκαρδίου είναι η ενδεδειγμένη μέθοδος για τη διάγνωση της στεφανιαίας νόσου και τη διαστρωμάτωση κινδύνου για σοβαρά καρδιακά συμβάματα. Αυτοί είναι οι διαβητικοί ασθενείς, οι γυναίκες και οι νεφροπαθείς.

 

Στην παρακολούθηση της γνωστής στεφανιαίας νόσου το Σπινθηρογράφημα Μυοκαρδίου χρησιμεύει στον έλεγχο της βατότητας του stent ή των μοσχευμάτων μετά από  επαναιμάτωση- διαδερμική ή επέμβαση αορτοστεφανιαίας παράκαμψης (bypass) αντιστοίχως. Είναι επίσης μέθοδος ελέγχου της επάρκειας της φαρμακευτικής αντιστηθαγχικής αγωγής.

 

Το Σπινθηρογράφημα Μυοκαρδίου ζητείται  στον προεγχειρητικό έλεγχο ασθενών με γνωστή στεφανιαία νόσο, ή με ενδιάμεσο κίνδυνο για στεφανιαία νόσο. Μετααναλύσεις δείχνουν ότι ένα μέτριο ή σοβαρό έλλειμα στο σπινθηρογράφημα έχει θετική προβλεπτική αξία για διεγχειρητικά και μετεγχειρητικά καρδιακά συμβάματα. Ένα αναστρέψιμο έλλειμα αιμάτωσης δείχνει υψηλό διεγχειρητικό  κίνδυνο, ενώ ένα σταθερό έλλειμμα είναι περισσότερο ενδεικτικό κινδύνου για μέσο και μακροπρόθεσμα καρδιακά συμβάματα.

 

Το Σπινθηρογράφημα Μυοκαρδίου σε ηρεμία μόνο, μπορεί να γίνει για τη νεκτίμηση του οξέος θωρακικού άλγους (σπινθηρογράφημα ηρεμίας επί πόνου). Νέο έλλειμμα προσλήψεως του ραδιοφαρμάκου είναι συμβατό με ισχαιμία.

 

Τέλος, το Σπινθηρογράφημα Μυοκαρδίου αποκαλύπτει το «βιώσιμο μυοκάρδιο», το μυοκάρδιο δηλαδή που, ενώ μπορεί να φαίνεται νεκρό μετά από ένα οξύ στεφανιαίο σύμβαμα ή λόγω χρόνιας ισχαιμίας, βρίσκεται σε «χειμερία νάρκη». Το βιώσιμο μυοκάρδιο θα ωφεληθεί από επαναιμάτωση, βελτιώνοντας τη συνολική  λειτουργία του καρδιακού μυός.

 

 

Το Σπινθηρογράφημα Μυοκαρδίουχρησιμοποιείται στην κλινική πράξη από το 1973. Υπάρχουν ευρωπαϊκές και αμερικανικές κατευθυντήριες οδηγίες των ιατρικών εταιρειών που καθορίζουν τη χρησιμότητα του. Παραμένει ο φύλακας, που περιορίζει τον αριθμό των ασθενών που υποβάλλονται ασκόπως σε στεφανιογραφία, αλλά και εντοπίζει όσους χρειάζονται περαιτέρω καρδιολογική φροντίδα.

Το check–up του Φειδιππίδη- Προληπτικές εξετάσεις αίματος για δρομείς μαραθωνίων δρόμων.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο¹, ο δρομέας Φειδιππίδης ( 530-490 π.Χ.) στάλθηκε από τους Αθηναίους στην Σπάρτη, μεταφέροντας το αίτημα της συμμετοχής των Λακεδαιμονίων στη μάχη του Μαραθώνα. Επέστρεψε με θετική απάντηση έχοντας διανύσει περίπου 200 χλμ σε δύο μέρες. Ο μύθος κατόπιν  συνέδεσε τον θάνατο του από εξάντληση με την αναγγελία της νίκης στην ίδια μάχη, έχοντας καλύψει την απόσταση Μαραθώνας- Αθήνα.

Προς τιμήν του Αθηναίου δρομέα καθιερώθηκαν οι διάφοροι Μαραθώνιοι δρόμοι αλλά και το Σπάρταθλο.

Το Νοέμβριο 2017 διεξήχθη ο 35^ος Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθήνας με τη συμμετοχή 50.000 δρομέων, σε κάποια από τις προτεινόμενες διαδρομές 40, 10, 5, 2 χλμ  ακόμα και 1 χλμ για παιδιά!

Τα συναισθήματα ευφορίας και αθλητικής αλληλεγγύης που κατακλύζουν τους αθλητές κατά τον τερματισμό ( ενισχυμένα και από την έκλυση των ενδογενών οπιοειδών του εγκεφάλου, των ενδορφινών κατά την άσκηση) ακολουθούνται από το «σύνδρομο της επόμενης ημέρας» που εμφανίζεται συχνότερα στους ερασιτέχνες και περιστασιακούς δρομείς λόγω της έλλειψης κατάλληλης προπόνησης.

Αυτό χαρακτηρίζεται κυρίως από μυαλγίες, αφυδάτωση, κόπωση, ζάλη, ναυτία, υπόταση, ταχυκαρδία κ.ά. Κατά τον εργαστηριακό έλεγχο αίματος συχνότερα παρατηρούνται:

• Υπονατριαμία (λόγω της αφυδάτωσης από εφίδρωση)
• Υποκαλιαιμία ( λόγω κατανάλωσης του εξωκυττάριου καλίου)
• Υπερασβεστιαμία ( λόγω μυϊκής καταστροφής)
• Υπερφωσφαταιμία –Υποασβεστιαμία ( λόγω μυϊκής καταστροφής)
• Υπομαγνησιαμία
• Αύξηση κρεατινικής κινάσης CPK και μυοσφαιρίνης ( λόγω μυϊκής καταστροφής)
• Μικρή αύξηση των ηπατικών τρανσαμινασών, SGOT-SGPT καθώς και της χολερυθρίνης (λόγω επιβάρυνσης του ήπατος).
• Αύξηση των λευκωμάτων, της αλβουμίνης και της μυοσφαιρίνης ( λόγω μυϊκής καταστροφής)
• Σε σημαντική αφυδάτωση μπορεί να επιδεινωθεί η νεφρική λειτουργία με αύξηση της κρεατινίνης, της ουρίας και του ουρικού οξέος.

Επισημαίνουμε ότι όσο καλύτερη είναι η προαγωνιστική φυσική κατάσταση του δρομέα τόσο μικρότερη είναι η πιθανότητα να εμφανιστούν οι παραπάνω ηλεκτρολυτικές και βιοχημικές διαταραχές στον οργανισμό του. Ολοι οι επίδοξοι δρομείς θα πρέπει να ακολουθούν τις συμβουλές των αθλητικών σύλλογων για την κατάλληλη προαγωνιστική προετοιμασία.

Επίσης θα ήταν σκόπιμο να προγραμματίσουν μια σειρά βιοχημικών και αιματολογικών εξετάσεων πριν δηλώσουν συμμετοχή σε κάποιο από τα αγωνίσματα δρόμου.

Προτείνουμε ο προαγωνιστικός έλεγχος να αποτελείται από τις παρακάτω εξετάσεις:

Γενική αίματος, γενική ούρων.

Κρεατινίνη, ουρία, ουρικό οξύ (έλεγχος νεφρικής λειτουργίας)

Λευκώματα, αλβουμίνη, τρανσαμινάσες, χολερυθρίνη ( έλεγχος ηπατικής λειτουργίας)

Κρεατινική κινάση CPK, μυοσφαιρίνη ( έλεγχος κατάστασης μυών)

Νάτριο, κάλιο, ασβέστιο, φωσφόρος, μαγνήσιο ( έλεγχος ομοιόστασης).

Θεωρείται απαραίτητη και η καρδιολογική εξέταση με εκτέλεση ηλεκτροκαρδιογραφήματος και δοκιμασίας κόπωσης για την εκτίμηση της επάρκειας του καρδιοαναπνευστικού συστήματος.

Ο προληππικός αυτός έλεγχος ( check-up) θα δώσει τις απαραίτητες πληροφορίες στον ιατρό να εκτιμήσει κατά πόσο ο επίδοξος δρομέας είναι σε θέση να συμμετέχει στα αγωνίσματα αντοχής, όπως οι μαραθώνιοι διαφόρων αποστάσεων.

Ετσι θα μπορεί να απολαύσει τόσο την ίδια την ημέρα της συμμετοχής

( άσκηση μέσα στη φύση, σύμπνοια και ευγενής άμιλλα με τους υπόλοιπους δρομείς, ηθική επιβράβευση κατά τον τερματισμό) όσο και τα μακροπρόθεσμα οφέλη αυτής της άσκησης.

Σύμφωνα με πληθώρα μελετών αυτά περιλαμβάνουν μείωση της συχνότητας, εμφάνισης των παρακάτω παθολογικών καταστάσεων: ^2,3,4

Παχυσαρκία, σακχαρώδης διαβήτης και μεταβολικό σύνδρομο. Καρδιαγγειακά νοσήματα

Νεοπλασματικές νόσοι

Διπολικές διαταραχές, κατάθλιψη.

Βελτίωση δεικτών ποιότητας ζωής.

Σκοπός των πρωτοβάθμιων υπηρεσιών υγείας, όπως τα διαγνωστικά κέντρα Βιότυπος, είναι να βοηθήσουν τους δρομείς να συμμετέχουν χωρίς προβλήματα υγείας στις διοργανώσεις μαραθωνίων τόσο σε τοπικό όσο και διεθνές επίπεδο, αλλά να ενθαρρύνουν και το κοινό να ελεγχθεί  έτσι ώστε να δημιουργηθούν μελλοντικοί αθλητές.

 

Βιβλιογραφία

1.Ηρόδοτος, Ιστορία, 105-106

2. Lee D., R.Pate, C.Lavie et al. Leisure-time running reduces all-cause and cardiovascular mortality risk.J Am Coll Cardiol. 2014 Aug 5; 64 (%): 472-481.
3. Schnohr P, Marott JL, Lange P.et al. Longevity in male and female joggers: the Copenhagen City Heart Study.Am J Epidemiol. 2013; 177: 683-9.
4. Craft L, Perna F.The benefits of exercise for the clinically depressed. Prim Care Companion J Clin Psychiatry.2004; 6(3):104-111.

 

 

 

ΟΜΦΑΛΟΠΛΑΚΟΥΝΤΙΑΚΟ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

-Ομφαλοπλακουντιακό αίμα (ΟΠ.Α–Cord Blood) ονομάζεται το αίμα που συλλέγεται κατά τη διάρκεια του τοκετού ή αμέσως μετά από αυτόν με  φλεβοκέντηση της ομφαλικής φλέβας, ακολουθούμενη από απορροή σε ασκό αιμοδοσίας , ο οποίος περιέχει σταθερή ποσότητα αντιπηκτικού με τη συλλογή να μπορεί να γίνει ενώ ο πλακούντας παραμένει in utero ή ex utero.

                                                    ΒΙΤΑΜΙΝΗ D

 

 

ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΒΙΤΑΜΙΝΗΣ D

• Η βιταμίνη D είναι μια λιποδιαλυτή βιταμίνη (προορμόνη) η οποία σχηματίζεται στον οργανισμό κυρίως μέσω της απορρόφησης της ηλιακής υπεριώδους ακτινοβολίας από το δέρμα, αλλά και από ορισμένες τροφές .
• Η πιο γνωστή δράση της βιταμίνης D είναι η αύξηση της απορρόφησης του ασβεστίου και του φωσφόρου από το έντερο για τη διαμόρφωση και τη διατήρηση υγιών οστών καθώς και για την ενίσχυση της νευρομυϊκής λειτουργίας. Ακόμη  και εάν υπάρχει μια πλούσια διατροφή σε ασβέστιο, χωρίς ικανοποιητικά επίπεδα βιταμίνης, D το ασβέστιο δεν μπορεί να απορροφηθεί.
• Τα τελευταία όμως χρόνια πλήθος επιστημονικών μελετών υπογραμμίζουν το σημαντικότατο ρόλο της βιταμίνης D στη συνολική υγεία του οργανισμού, καθώς έχει καταγραφεί πως βοηθά στην καλύτερη λειτουργία του ανοσοποιητικού, στον έλεγχο του σακχάρου αλλά και στην πρόληψη άλλων σοβαρών παθήσεων όπως διαφόρων μορφών καρκίνου, σκλήρυνσης κατά πλάκας, ψυχιατρικών νόσων, υπέρτασης καθώς και άλλων ασθενειών.

 

ΑΛΚΟΟΛ ΚΑΙ ΗΠΑΡ

Ένα από τα βασικά όργανα του ανθρώπινου οργανισμού είναι το ήπαρ. Ζυγίζει περίπου 1,5 kgr και επιτελεί δεκάδες διαφορετικές λειτουργίες, οι βασικότερες από τις οποίες είναι η μετατροπή των τροφών σε ενέργεια και η απομάκρυνση περιττών υπολειμμάτων από τον οργανισμό.

Η κατανάλωση αλκοόλ αποτελεί μια από τις πιο διαδομένες συνήθειες της κοινωνίας μας από αρχαιοτάτων χρονών. Κατανάλωση βέβαια αλκοόλ στην καθαρή του μορφή συναντάται σπανιότατα. Για παράδειγμα η κατανάλωση στην Αρχαία Ελλάδα ‘άκρατου’ οίνου (μη αραιωμένου, με νερό, οίνου) ήταν κατακριτέα και ένδειξη απολίτιστου ανθρώπου. Στη σύγχρονη εποχή το αλκοόλ συνήθως βρίσκεται σε συγκεντρώσεις ~10% στο κρασί , ~5% στη μπύρα , ~40% στα λεγόμενα σκληρά ποτά

Μέτρηση της αρτηριακής πίεσης στο σπίτι

Η υπέρταση αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα υγείας, που απασχολεί μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Μεταξύ μάλιστα των ατόμων ηλικίας άνω των 60 ετών, περισσότεροι από τους μισούς εμφανίζουν αυξημένη αρτηριακή πίεση. Τόσο η διάγνωσή της υπέρτασης όσο και η παρακολούθηση της ανταπόκρισης στη θεραπεία βασίζονται στη μέτρηση της αρτηριακής πίεσης.

Για να έχουν όμως αξία οι όποιες μετρήσεις της αρτηριακής πίεσης, πρέπει να γίνονται με σωστό τρόπο. Ιδανικά, το άτομο πρέπει να βρίσκεται σε καθιστή θέση, με τα πόδια να ακουμπούν και τα δύο στο έδαφος και τον αγκώνα να στηρίζεται πάνω σε ένα τραπέζι ή στο μπράτσο μίας πολυθρόνας. Η περιχειρίδα θα πρέπει να τυλίγεται γύρω από το βραχίονα στο ύψος της καρδιάς, με το κάτω όριό της να μένει 1-2 εκατοστά πάνω από τον αγκώνα.

ΘΡΟΜΒΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΚΥΗΣΗ

Θρομβοφιλία (θρόμβος + φίλος) είναι η υποτροπιάζουσα εμφάνιση αρτηριακών, ή φλεβικών θρομβώσεων. Θρομβοφιλική, λοιπόν, διάθεση ονομάζεται η κληρονομική, ή επίκτητη προδιάθεση για θρόμβωση.  Η θρομβοφιλία δεν είναι νόσος, αλλά μπορεί να σχετίζεται με νόσο, (π.χ κακοήθεια), λήψη φαρμάκων (π.χ αντισυλληπτικά), ή κάποια κατάσταση (π.χ κύηση, ή λοχεία). Τα περισσότερα άτομα με θρομβοφιλική διάθεση είναι δυνατόν να περάσουν όλοι τους τη ζωή χωρίς να παρουσιάσουν ποτέ θρομβοεμβολικό επεισόδιο. Η εκδήλωση της θρόμβωσης είναι πολυπαραγοντικό φαινόμενο, δηλαδή για να εκδηλώσει κάποιος ένα επεισόδιο θρόμβωσης, θα πρέπει να συνυπάρχουν ταυτόχρονα δύο, ή περισσότερα αίτια θρομβοφιλίας, είτε κληρονομικά, είτε επίκτητα.

Η Ιλαρά είναι  μία εξαιρετικά μεταδοτική  ιογενής λοίμωξη του αναπνευστικού συστήματος.  Εκδηλώνεται με πυρετό, βήχα, καταρροή, κοκκίνισμα των ματιών και  χαρακτηριστικό εξάνθημα.  Τα κρούσματα της ιλαράς εμφανίζονται συνήθως στο τέλος του χειμώνα και τις αρχές της άνοιξης και η νόσος είναι πιο σοβαρή σε βρέφη και ενήλικες κυρίως λόγω των επιπλοκών της. Στις αναπτυγμένες χώρες πριν την καθιέρωση του εμβολιασμού, νοσούσε περίπου το 90% του πληθυσμού έως την ηλικία των 15 ετών. Μετά την εφαρμογή του εμβολιασμού σε χώρες με υψηλή εμβολιαστική κάλυψη μειώθηκαν τα κρούσματα και σταμάτησε η εμφάνιση επιδημικών κύκλων. Σήμερα η νόσος προσβάλλει μη εμβολιασμένα παιδιά και ενήλικες και επιδημικές εξάρσεις συμβαίνουν όταν αυξηθεί το ποσοστό επίνοσων στον παιδικό πληθυσμό.  Σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες έχει εκδηλωθεί επιδημία ιλαράς που βρίσκεται σε εξέλιξη. Κατά την περίοδο 2016-2017 έχουν καταγραφεί περισσότερα από 19.000 περιστατικά σε όλη την Ευρώπη και 44 θάνατοι. Η ιλαρά αποτελεί την επόμενη νόσο-στόχο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας προς εξάλειψη μετά την πολιομυελίτιδα.